Αξίζεινα κλικάρετε στο λινκ για να διαβάσετε και τα σχόλια που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.
Christmas
Απόγευμα 24 Δεκέμβρη, μερικά χρόνια πιό πίσω. Βρίσκομαι στην Αθήνα και καλοί φίλοι με έχουν καλέσει σε μάζωξη. Είμαι στον δρόμο, μετά από τα συνηθισμένα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Μαζί μου κόσμος πολύς, παιδάκια με κόκκινες μυτούλες κουβαλάνε τα πακέτα τους και δίπλα τους περήφανοι μπαμπάδες καμαρώνουν. Ο καιρός σχετικά ζεστός, ρίχνει μόνο ένα ψιλόβροχο. Οι δρόμοι έχουν μία ελαφριά γλίτσα αλλά η κίνηση είναι μέτρια - τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Ολα χαρούμενα γύρω μου, το ίδιο κι εγώ. Οδηγώ για το σπίτι.
Κόκκινο φανάρι κι είμαι πρώτος στην σειρά. Περιμένω. Μεγάλη διασταύρωση, 2 λουρίδες ο κάθε δρόμος. Μπροστά μου - όπως στρίβουν τα αυτοκίνητα από τον κάθετο δρόμο - βλέπω ένα κουρέλι να κυλιέται στην άσφαλτο. Δεν κυλιέται ακριβώς. Το μισό μένει ακίνητο ενώ το άλλο μισό ανασηκώνεται απο την άσφαλτο και ξαναπέφτει με ορμή, όπως το χτυπάει ο αέρας από τ' αυτοκίνητα που περνάνε δίπλα του.
Ανοιγοκλείνω αργά τα μάτια, ο καθαριστήρας απομακρύνει τις σταγόνες απ' το παρμπριζ και βλέπω καθαρά. Δεν είναι κουρέλι. Είναι γάτα. Μουσκεμένη απ' την βροχή. Χτυπημένη. Δεν μπορεί να κουνηθεί.
Σηκώνει το κεφάλι. Ουρλιάζει. Βλέπω το ανοιχτό της στόμα.
Αυτοκίνητο περνάει, ο αέρας από την ταχύτητα του της βροντάει το κεφάλι στην άσφαλτο.
Σηκώνει το κεφάλι. Ουρλιάζει.
Αυτοκίνητο περνάει, της βροντάει το κεφάλι στην άσφαλτο.
Σηκώνει το κεφάλι. Ουρλιάζει.
Αυτοκίνητο περνάει, της βροντάει το κεφάλι στην άσφαλτο.
Παραβιάζω το κόκκινο, χώνομαι στο ρεύμα των αυτοκινήτων που έστριβε και "παρκάρω" κάθετα στην διασταύρωση κλείνοντας ολοκληρωτικά τον δρόμο.
Οχι, σιγά που θα σας διευκόλυνα και την κυκλοφορία, άθλιοι.
Τρέχω γύρω απ' το αυτοκίνητο, ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και απιθώνω την γάτα στο πάτωμα του αυτοκινήτου. Τουλάχιστον είναι τώρα στην ζέστη και μακριά απ' την βροχή.
Το αυτοκίνητο ξεκινάει μέσα σε βρισίδια, κορναρίσματα και μούτζες. Γραμμή για τον φίλο μου τον γιατρό.
Επειδή οδηγώ όσο πιό γρήγορα γίνεται - χωρίς να πολυνοιάζομαι για τον Κ.Ο.Κ. - δεν μπορώ να δω την γάτα, που έχει λουφάξει χαμηλά στο πάτωμα. Είδα το κεφάλι της να χτυπιέται κι ανυσηχώ.
Της δίνω όνομα: Christmas. Οποιος έχει όνομα έχει και ψυχή. Και δεν τον αφήνουν να πεθάνει έτσι εύκολα.
Τον γιατρό τον πετυχαίνω με τα σώβρακα. Ετοιμαζόταν κι αυτός να πάει σε οικογενειακή γιορτούλα. Ντύνεται άρον άρον, κατεβαίνει στο αμάξι, βλέπει την Christmas. Αμίλητος, μου κάνει νεύμα να ξεκινήσω για το ιατρείο. Φτάνουμε εκεί σε λίγα λεπτά.
Βγάζοντας την απ' το αμάξι η Christmas μου καταγδέρνει τα χέρια, ουρλιάζοντας και φτύνοντας. Λογικό να παλεύει έτσι για την ζωή της - άνθρωπο ένιωθε κοντά.
Στο ιατρείο ο Γιατρός κάνει δύο, τρείς, τέσσερεις ενέσεις. Δεν ξέρω τι είδους, δεν βλέπω πια. Οτι του υπαγορεύει η Τέχνη και η Επιστήμη του. Το μόνο που ρωτάω, αν μέσα στις ενέσεις είναι και κάποιο παυσίπονο (ναι). Τουλάχιστον ξέρω, ότι δεν θα πονάει άλλο.
Βοηθάω τον Γιατρό με τις ακτινογραφίες. Δεν υπάρχουν σοβαρά κατάγματα. Το κεφάλι - που φοβόμουν εγώ - είναι ΟΚ. Βλέπουμε όμως μεγάλες εσωτερικές αιμορραγίες, σχεδόν παντού. Ποιός ξέρει πόσα αυτοκίνητα έχουν περάσει από πάνω της.
Κι άλλες ενέσεις. Την βάζουμε σε κάποιο κιβώτιο, να είναι στα μαλακά, μισοσκότεινα (για τα μάτια) και όχι πολύ ζεστά (για τις αιμορραγίες). Κοιμάται - το ναρκωτικό δουλεύει.
Θεωρητικά, έχουμε κάνει ότι είναι δυνατόν για να την βοηθήσουμε. Μπορούμε να φύγουμε, εμένα με περιμένουν οι φίλοι, τον Γιατρό η οικογένεια. Δεν μας κάνει καρδιά. Εκείνος καμώνεται ότι πρέπει να ταξινομήσει την αλληλογραφία του και εγώ ξεφυλλίζω τα ιατρικά περιοδικά από τον χώρο αναμονής. Αμίλητοι - με το βλέμμα να πηγαίνει στην Christmas κάθε λίγο.
Ο Γιατρός πρέπει να φύγει. Με αφήνει μόνο μου με την Christmas για 2-3 ώρες. Ξαναγυρίζει με ρέστα από το γιορτινό τραπέζι. Κάνουμε χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν με μπύρα απ' το κουτί και φαγητά σε πακέτο.
Κάποια στιγμή η Christmas ξυπνάει. Ανασηκώνεται, κουνάει ζαλισμένη το κεφάλι. Της απλώνω το χέρι, χωρίς να την ακουμπήσω. Θέλω να είμαι κοντά της, δεν θέλω όμως να νιώσει ότι την απειλώ. Κάνει ένα μικρό βήμα, τεντώνει τον λαιμό και προσεχτικά ακουμπάει ένα μου δάχτυλο με την ράχη της μύτης της. Γουργουρίζει. Ξαπλώνει πάλι και αποκοιμιέται.
Η Christmas άφησε την τελευταία της πνοή λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ηταν 25η Δεκέμβρη, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός.
! ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΣΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ !
ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΘΕΟΙ,
ΟΤΙ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ
Είναι φορές που ντρέπομαι, όταν με συγκαταλέγουν στους ανθρώπους.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home