Τα Ζώα μας... Αργά και Γρήγορα

Σαν αύριο πριν 2 χρόνια με βρήκε ο Skipper.
Ενα κάθαρμα τον είχε πετάξει στην ερημιά - ήταν μόλις 2 μηνών κουτάβι. Ενα άλλο κάθαρμα είχε περάσει απο πάνω του με μοτοσυκλέτα - για να αποδείξει πόσο άντρακλας είναι.
Ηταν ετοιμοθάνατος. Είχε επιβιώσει 10 μέρες ανάπηρος και νηστικός στο βουνό. Οι τελευταίες 3 ήταν αυτές με το πολύ χιόνι - τότε που έκλεισε η Αθήνα ολόκληρη. Τα 2 μπροστινά πόδια σπασμένα. Θρυμματισμένα σωστότερα - 3.5 ώρες χειρουργούσε ο γιατρός.

Ημουν βιαστικός όπως πάντα όταν κατεβαίνω στην Ελλάδα. Είχα επιλογή από 3 διαδρομές να πάω στην δουλειά μου. Εκείνη την μέρα διάλεξα την πιο απίθανη - την μόνη που περνούσε απο το μέρος που ήταν πεταμένο το κουτάβι.
Γαύγισε όταν πέρασα την διασταύρωση. Κείτονταν ανάμεσα σε έναν θάμνο και έναν σωρό απο χιόνι. Το γαύγισμα ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει - ούτε κι αυτό καλά καλά. Οι δυνάμεις του είχαν τελειώσει. Τις 10 προηγούμενες μέρες κανείς δεν είχε σταματήσει. Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα, βιαζόμουν κιόλας. Τριακόσια μέτρα πιο κάτω σκέφτηκα οτι δεν υπάρχει σκυλί που γαυγίζει στην ερημιά χωρίς λόγο - και γύρισα πίσω.

Το βλέμμα του δεν ήταν ικεσία. "Σε φώναξα γιατί σε χρειάζομαι. Αν θέλεις να με βοηθήσεις, έχει καλώς. Αν όχι - ξεκουμπίσου και άσε με να πεθάνω στην ησυχία μου" μου είπε.

Οι δυο πρώτοι γιατροί τον ξέγραψαν. "Δεν αξίζει τον κόπο, θα πεθάνει έτσι κι αλλιώς". Αποφάσισα να τον φέρω στην Γερμανία και να τον βοηθήσω με κάθε τρόπο. Επι 3 μέρες τον κουβαλούσα σε μια τσάντα. Πτήση δεν υπήρχε νωρίτερα λόγω της κακοκαιρίας.
Ζήσαμε μαζί 3 μέρες πάνω στο πλοίο. Το πλοίο ήταν στην στεριά για συντήρηση και η μόνη πρόσβαση ήταν μια ανεμόσκαλα 4.5 μέτρα ύψος. Εμαθε να πετάει - κρεμασμένος απο τον λαιμό μου - πριν μάθει να περπατάει. Το πλοίο ήταν το πρώτο του σίγουρο καταφύγιο.
Το όνομα του το πήρε απο κει. Skipper. Στην αρχή σκέφτηκα να του δώσω ελληνικό όνομα - αλλά γιατί; Τι καλό είδε στην Ελλάδα;

Δεν είμαι συναισθηματικός - ούτε συγκινήθηκα ειδικά απο αυτόν. Μαζεύω αδέσποτα, πληγωμένα ζώα απο τους ελληνικούς δρόμους εδώ και χρόνια. Αυτά που έχω δει με έχουν κάνει χοντρόπετσο (όποιος κλαίει, δεν μπορεί να βοηθήσει) - και εξαιρετικά μισάνθρωπο. Ο Skipper δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο - έχουν δει πολύ χειρότερα τα μάτια μου.

Γι' αυτο και δεν ήξερα στην αρχή τι με περιμένει. Οργάνωσα την περίθαλψη και του βρήκα μια καλή οικογένεια να μείνει. Η ζωή μου μέχρι τότε ήταν ασυμβίβαστη με την παρουσία σκύλου (τώρα είναι). Μόλις την δεύτερη μέρα μετά την συνάντηση μας κατάλαβα. Είχα βρει τον σκύλο της ζωής μου.

Απο τότε αλλάξανε πολλά και γίνανε πολλά. Αλλά ο Skipper είναι πάντα δίπλα μου.